W zoo urodził się koń Przewalskiego, warszawiacy mogą wybrać mu imię

Kierowniczka sekcji ssaków kopytnych warszawskiego zoo Sylwia Grutkowska zaznaczyła, że konik urodzony w sobotę nad ranem jest już trzecim potomkiem pary Prima i Lars.

"Tym razem urodził się ogierek, a do tej pory Prima rodziła klacze: Omnię i Prerię" – dodała.

Zaznaczyła, że na razie młody konik zajmuje się głównie piciem mleka mamy.

"W całym stadzie zapanował pewien rwetes, bo matka przez pierwsze dni strasznie broni źrebaka. Nie pozwala nikomu ze stada do niego podejść. Odgania wszystkich, więc reszta stada chodziła po wybiegu jak trusie. Ale to świadczy o tym, że mama jest bardzo troskliwa" – powiedziała Grutkowska.

Młody konik nie zostanie w stolicy. Jak osiągnie dojrzałość, będzie musiał wyjechać i założy swoje stado gdzie indziej.

Stołeczny ogród zoologiczny ogłosił na swoim profilu na Facebooku, plebiscyt na imię dla konika.

"W tym roku maluszki urodzone w warszawskim zoo otrzymują imiona na literę "R" i o imiona zaczynające się na tę właśnie literę Was prosimy" – napisał ogród.

Imiona trzeba pisać w komentarzach pod postem do końca tygodnia. Spośród nich opiekunowie wybiorą kilka, które przejdą do etapu głosowania, w którym zadecydują internauci.

Konie Przewalskiego to prawdziwa legenda wśród gatunków chronionych. W latach 60 wyginęły w naturze, a ich powrót na azjatyckie stepy stał się możliwy dzięki populacji zaledwie 12 osobników utrzymywanych w ogrodach zoologicznych.

"Nie było to łatwe, bo w Mongolii zimy są strasznie zimne – temperatura spada do minus 50 st. Celsjusza, a konie muszą tam przetrwać na tym, co znajdą. A to dla rozpieszczonych koni z ogrodów zoologicznych było trudne. Było kilka padnięć, których przyczyną były bakterie rozwijające się w uszkodzonych przez spożywanie zamarzniętego pożywienia dziąsłach. Po pierwszym roku konie, które przeżyły, już nie chorowały i w tej chwili populacja koni Przewalskiego rośnie" – powiedział dyrektor warszawskiego zoo Andrzej Kruszewicz.

Nazwa koń Przewalskiego pochodzi od nazwiska pewnego rosyjskiego generała, który zwrócił uwagę na konie na stepach Mongolii i w tamtych rejonach. Gatunek opisał później Iwan Siemionowicz Polakow. Jako miejsce typowe nowego gatunku konia wskazano Gucheng, na granicy chińsko-rosyjskiej.

Koń Przewalskiego budową przypomina tarpana. Podobnie jak on ma krótkie, silne kończyny i solidną budowę. Masywna głowa, często o garbonosym profilu, charakteryzuje się dużymi, okrągłymi oczami.

Krótka, krępa szyja przechodzi w prosty grzbiet. Dzięki temu odznacza się wyjątkową pewnością chodów w każdym terenie i siłą, która pozwala mu bronić się przed naturalnymi wrogami.

Ciekawostką jest to, że konie Przewalskiego mają o jeden kręg piersiowy więcej niż konie domowe.

Wszystkie konie Przewalskiego są do siebie bardzo podobne – występują w umaszczeniu od beżowego do brązowawego z żółtymi odcieniami, a ich brzuch jest przeważnie kremowy. Na kończynach mają często charakterystyczne czarnobiałe pręgi.

Są najstarszą żyjącą rasą koni, blisko spokrewnioną z żyjącymi niegdyś dzikimi końmi.

W 1969 r. koń Przewalskiego został uznany za gatunek wymarły na wolności. W 1992 r. rozpoczęto jego reintrodukcję na azjatyckich stepach (program powrotu do natury). W 2019 r. na wolności żyło 871 osobników. Konie Przewalskiego to dzicy przodkowie konia domowego. (PAP)

mas/ joz/